Van Wellington via Nelson naar Abel Tasman

Helaas moesten we op de 18e onze goede kiwivrienden verlaten en ons inchecken op de Interilander ferry om de oversteek naar het Zuidereiland te maken. Vroeg op maar dat is geen probleem meer, het inchecken en de oversteek verlopen vlekkeloos. Zelfs het vinden van de nieuwe huurauto in een poep en een scheet geregeld. Op weg naar Nelson, de iets langere route, die heeft minder bochten en is dus comfortabeler voor Wilma. Echt NZ's weer, stortbuien met onweer en bliksem afgewisseld met prachtig blauwe luchten en heerlijke zonneschijn.

Warwickhouse is onze volgende verblijfplaats, een huis met karakter zullen we maar zeggen, alles is oud, soms wat versleten, een badkuip in de woonkamer, heb ik nog niet gezien. Ach voor één nacht wel te doen. Nelson zelf vonden wij niet echt spannend.

Warwick house

hoezo oud, zo moesten we onze apparaten opladen

de breakfast room

helaas weinig te doen in Nelson

Door naar Kaiteriteri vlakbij het Nationaal Park Abel Tasman, genoemd naar de persoon die het hier ontdekt heeft en jullie vermoeden het al dat is Abel Tasman, later hierover meer. Ons verblijf super de luxe, lodge met aparte woonkamer en slaapkamer en een view, een kaart waardig. Ëén kleine kanttekening het restaurant is volledig vegetarisch, ach komen we ook wel overheen.

onze slaapkamer

Waarom zijn we hier, nou simpel, vanwege het NP dat is zo verschrikkelijk mooi.

In 1642 ontdekte Abel Tasman, een Nederlandse zeeman en ontdekkingsreiziger (zoals jullie allemaal weten), per toeval de kust. Hij legde aan bij de kust nabij Mohuo. Bij een misverstand met de plaatselijke bevolking, de Maori, kwam het tot gevechten waarbij 4 zeelui het leven lieten. Abel Tasman verkoos toen te vertrekken. De baai is nog altijd bekend als "Murderers Bay". Als hij nu was gebleven en het gebied geclaimd had voor de Republiek dan spraken ze hier nou Nederlands, was ook leuk geweest.

Zes jaar geleden hier een hike gedaan van 4 km, vandaag de 20e doen we daar een schepje bovenop; 15 km. We gaan met de boot weg, Wilma gaat de hele tour doen met de boot en ik ga er halverwege af om te hiken. Heuvel op heuvel af door prachtige jungle-achtige begroeiing, met mooie grote boomvarens en soms schitterende uitzichten. Het is soms best zwaar maar deze keer laat ik me niet kisten, we gaan door. Helaas de tidal passage is niet open doordat de vloed binnenkomt, betekent een uur extra hiken, maar dat is geen probleem we gaan door. Zelfs een veertigtal leerlingen van een basisschool die op mij hielen lopen kunnen me niet van de wijs brengen. Wat een prachtig gebied.

ik word afgezet

even zwaaien naar Wilma

nauwe doorgangen

Mooie boomvarens

hangbruggen op 50 meter hoog

prachtige stranden

mooie uitzichten

en daar zitten we dan na 15 km. Deze keer geen Willy Croesoë, nee deze keer zat het strand vol.

Morgen naar de wijnlanden, Naar Blenheim