New plymouth en andere opmerkelijke zaken

Na de teleurstelling in Tongariro wilde ik natuurlijk zo snel mogelijk naar huis, ik had het gehad. Naar huis, naar mijn eigen huis, eigen bed, eigen wifi, eigen auto en snel de teleurstelling verbijten.  Wie dit gelooft kent mij niet, wat naar huis , nee natuurlijk niet. We hebben nog zoveel te zien en te bekijken en dan straks het weerzien met onze Kiwi-vrienden Beverly en Evan.

Maar eerst naar New Plymouth waar een nieuwe vulkaan op ons wacht, Mount Taranaki. Spoiler alert, we zullen de hele berg in de komende twee dagen niet gaan zien, deze is constant in de wolken. Wat we hadden moeten zien is dit mooie plaatje.

Maar eerst maar eens in New Plymouth komen. We worden bij een klein plaatsje van de grote weg afgestuurd, weg afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Oke, no problem dachten we een paar kilometer omrijden en dan zitten we weer op de 'grote weg'. Ja dat zal wel, we komen op een gravelweg terecht, wat de Kiwi's trouwens als een hele normale weg beschouwen. Nou wij niet 40 km met een vrij lage auto, bult op, bult af op een gravel road. En we komen niemand tegen, zitten we wel goed. Geen huis te zien, omkeren geen optie, dus maar door. De schapen en koeien kijken ons met grote ogen aan, wie zijn dat stelletje idioten die hier met zo'n auto op zo'n weg rijden. Vroeg ik me ook een paar keer af. Gelukkig asfalt, ja 200 meter en dan weer gravel, waarom daar die asfalt? En weer gravel en dat gaat zo maar door, om gek van te worden. Uiteindelijk na 40 kilometer echte mooie, zwarte asfalt. Over wegen gesproken, de 90 miles beachroad wordt hier ook beschouwd als een normale weg met gewoon de verkeersregels als overal. Hier is trouwens 100 km de maximale snelheid en dat is ook maar goed ook.

De wegen hier zijn veelal tweebaansweg met op regelmatige tijden een inhaalstrook. In het begin lijkt dit best gevaarlijk maar iedereen houdt zich hier goed aan de spelregels maar ik moet toegeven met 100km inhalen op een inhaalstrook terwijl een 10-tonner op de andere weghelft langs je afrijdt met niets ertussen (geen vangrail of iets) is in het begin best spannend. 

New Plymouth is een echt gemaakt stadje, niet uit zichzelf en organisch ontstaan maar met pen op papier ontworpen en dat kun je goed zien aan de plattegrond. Rechte straten met keurig even grote blokken. En wat doe je dan daar; eerst het prachtige hotel bekijken (echt het beste hotel wat we tot nu toe gehad hebben). Daarna het stadje maar eens bekijken. En omdat we al zeker 6 weken op weg zijn wordt het tijd om eens vreemd te gaan. Bij de kapper dan, een barber. Ik denken aan zo'n grote meneer met een flinke baard en tattoos, maar nee kleine Maori-vrouw die er weer iets van probeert te maken.

En als ik naar de kapper ben geweest wil Wilma ook wel, maar daar mocht ik geen foto's van maken. En wat verder lekker wat rondlopen langs de zee, op de boulevard en shoppen. New Plymouth probeert best wel aan de weg te timmeren met kunst (moderne kunst) en ook op de boulevard staan wat kunstwerken, maar het vooral de wilde zee die ons hier naartoe trekt.

Gewoon een dag relaxen, wat kuieren, lekker eten (de pizza die Wilma bestelde was zo groot als een karrewiel) ik heerlijk porkbelly, staat bij ons weinig op het menu maar is hier heel normaal.

Na twee dagen in New Plymouth te zijn geweest voor Mount Taranaki  (en deze dus niet gezien) door naar Waikanae Beach, naar Beverly en Evan. Naar hun weekend huis in Waikanae Beach, een kleine 300 km, maar dat zij hier maar kleine afstanden. Onderweg valt me weer op dat de huizen hier laag zijn, vaak geen verdieping zoals bij ons. Ik heb het nagevraagd en de reden hiervoor is tweerlei; allereerst hebben ze hier grond genoeg dus waarom zou je de hoogte ingaan, hier praten ze niet over een stuk grond van zoveel vierkante meter maar meer over hectares. De tweede reden is dat hier aardbevingen voorkomen en dan zijn verdiepingen dus minder handig.