Milford Sound
3 december 2019 - Oamaru, Nieuw-Zeeland
Zes jaar geleden schreef ik het volgende over de Milford Sound:
"Vandaag weer een topdag gehad. Het zag er vanmorgen niet naar uit, De hele nacht geregend, in de morgen droog maar erg bewolkt (lage bewolking) en dreigende luchten. Ook de organisatie die de boottocht en busreis ernaartoe zou leiden maakte in het begin geen goede indruk dus de moed zakte ons een beetje in de schoenen.
Onderweg verbeterde het weer niet echt, de chauffeur, tevens reisleider en zelfbenoemde standup comedian (die vooral over zijn eigen grappen het hardste lachte) probeerde er de moed in te houden en vertelde allerlei verhalen. Intussen kwamen we door oerbossen waar een gedeelte van de Lord of the Rings was opgenomen. Het landschap voor zover we dat konden zien was prachtig. Een pas over, mocht geen naam hebben was maar 500 meter, en we komen in steeds ruiger gebied met om ons heen machtige bergreuzen tot 2000 meter. Doordat het zoveel geregend heeft zijn er overal watervallen, ik heb er honderden gezien vandaag. Uiteindelijk moeten we een tunnel door en komen dan in de vallei van de Milford Sound, Is een verkeerde naam trouwens, het is geen sound maar een Fjord, door ijs ontstaan. Het verschil tussen een sound en een fjord zou moeten zijn dat een sound breder is en waarschijnlijk ook niet zo diep als een fjord. We eindigen aan de fjord en het schip ligt klaar en..... het weer klaart helemaal op, de zon komt tevoorschijn.
De boottocht is geweldig, op het er diepe water (honderden meters) water met om je heen bergen van 1600 hoog, watervallen van honderden meters, prachtige vergezichten, sneeuw, zeeleeuwen, pinguïns, en uiteindelijk de door Wilma lang verlangd, de dolfijnen. Wat een mooie gracieuze dieren. Ik zou zeggen bekijk de foto's maar weer die zeggen veel meer. Wat is NZ toch een prachtig land en een voorrecht om hier te mogen zijn"
Van deze woorden van 6 jaar geleden hoef ik niks terug te nemen, alleen het weer was precies omgekeerd, mooi weer op de heenreis en bewolking in de Milford Sound. Ook onze chauffeur was deze keer geen stand-up comedian maar meer een leraar-verteller met allerlei wetenswaardigheden over zijn geboortegrond, waar hij heel trots op was. Veel wat hij vertelde is in de een of andere vorm wel terug te vinden in mijn verhalen. Één verhaal over ongedierte (zoals hij het noemde), misschien een betere benaming ingevoerde dieren. Nieuw Zeeland kende tot de komst van de Europeanen geen enkele dier op 4 poten met harig vel. Het waren voornamelijk vogels, de meesten konden daarvan niet vliegen omdat het toch niet nodig was, echte vijanden hadden de vogels niet.
Met de komst van de Europeanen komen daar de schapen, runderen, herten etc. Nu kent NZ volgens hem 42 miljoen schapen, 6 miljoen runderen en heel veel herten. Deze laatsten waren er in het wild zoveel geworden dat er vanuit overheidswege enorm op gejaagd werd (men kreeg zelfs een beloning voor elk geschoten hert). De overpopulatie ervan is nu gestopt en nu worden herten gehouden voor het vlees. De grote hoeveelheid schapen en runderen zorgt er in NZ nu voor dat de enorme hoeveelheid mest die deze dieren produceren de waterwegen in NZ niet meer veilig genoeg zijn als waterleverancier en zelfs kunnen kinderen daar niet meer veilig in zwemmen.
Echt erg veel last had men van de introductie van het konijn door de Europeanen, deze werden uitgezet voor het vlees, maar ja konijnen vermenigvuldigen zich razendsnel en was er een echte plaag. Om die te bestrijden introduceerde mensen wezels, fretten etc om op konijnen te jaren. Maar deze dieren vonden een makkelijker prooi in de vogels in NZ die toch niet konden vliegen. Dus weer een probleem erbij. NU bestrijd men de konijnen met gif en virussen maar ja daar staat niet op dat alleen konijnen dit gif mogen eten. Dus kost het ook veel inheems leven het leven. De laatste grote en grootste plaag op dit moment is de buidelrat, geïntroduceerd vanwege het erg zachte bont maar helaas wisten deze ook te ontsnappen, hebben geen natuurlijke vijand en er zijn er nu ongeveer 60 miljoen. Zij vreten complete bossen leeg en zelf elektriciteitsdraden (zie een vorig verhaal).
Er is dus nog genoeg werk aan de winkel in NZ.
We zijn nu in Omaru, morgen gaan we naar huis.
Nog één afsluiten verhaal te gaan.
Groetjes Jan en Henny en een veilige terugreis!
Uit jouw enthousiaste verhalen, prachtige beschrijvingen en foto's hebben wij wel kunnen opmaken dat het jullie op deze reis uitstekend is bevallen, ook al spreken bepaalde zaken voor de tweede keer misschien iets minder dan de eerste keer,het is niet meer allemaal nieuw. Maar is dat niet vaak zo ?
Als je een boek voor de tweede keer leest, een film voor de tweede keer ziet of nogmaals naar eenzelfde tentoonstelling of concert gaat beleef je dat toch anders.
En je had het gisteren over het boek Grand Hotel Europa.
Ik vond het best een aardig boek waar ik ook wel van genoten heb maar ik ben er toch niet zo lyrisch over als jij. maar ja, ik ben dan ook niet zo'n toerist als jij.
Misschien toch maar eens voor de tweede keer lezen.
En dat massatoerisme waar jij het over hebt en dan met name die Chinese toerisme-invasie. Twintig miljoen jaarlijks in Venetie. En als we zo eens even doortellen: 20 miljoen jaarlijks in New York, Londen, Parijs, de Chinese muur, Amsterdam, Giethoorn en op de Posbank etc. En ik weet ook wel dat er heel veel Chinezen zijn maar dan is dat na een aantal jaren toch ook weer over, ervan uitgaande dat niet alle plekken meerdere malen bezocht worden ? Maar ja, ze moeten zich wel gedragen, ook al zijn ze met veel.
Dat heb je afgelopen tijd dat jullie op reis waren trouwens wel gemist: een hele goede documentaire over China op de Nederlandse TV.
ja, Wilma en Willy, aan alles komt een end dus ook aan jullie Afrika en NieuwZeeland-reis. Het was weer een hele belevenis waarvan jullie genoten hebben en ons hebt mee laten genieten. Bedankt daarvoor en wij wensen jullie een behouden thuiskomst.
Groet uit Deurne van Maria & Martien