Over eeuwenoude bomen, Maori en zandduinen.

8 november 2019 - Kaikohe, Nieuw-Zeeland

De titel geeft een vreemde combinatie aan van activiteiten en toch zijn we ze vandaag allemaal tegengekomen op een georganiseerde trip naar Northland, het gebied te noorden van Paihia, helemaal naar de noordelijkste put van Nieuw Zeeland.

Zoals gezegd een georganiseerde trip, die begon met het ophalen om half 8 in de morgen. Wij waren de laatsten die opgehaald moesten worden, de bus bijna vol en alleen achterin nog plek.

De trip ziet er als volgt uit:

20191108_191917

Eerste stop is in een oerbos, vol met eeuwenoude bomen. Dit bos bevat nog verschillende exemplaren van een boom waarmee Nieuw Zeeland heeft volgestaan: de Kauri. 

De kauri (Agathis australis) is een conifeer die endemisch is in Nieuw-Zeeland. Kauri-bossen zijn enkel nog te vinden in het noordelijke gedeelte van het Noordereiland in de regio Northland. Kauri's kunnen tientallen meters hoog worden en zijn pas na achthonderd jaar volgroeid.

P1040377

P1040356

P1040357

P1040357

Door grootschalige houtkap is het grootste gedeelte van de kauri-bossen vernietigd. Geschat wordt dat ruim 95% van de bossen is gekapt. Ook de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, de maori's, gebruikten het hout voor diverse doeleinden. Tegenwoordig is de kauri beschermd en mag deze alleen met een speciale vergunning gekapt worden. Daarnaast zijn er bossen aangelegd met jonge aanplant, om de kauri te behouden voor de toekomst. Volgens de gids wil men er honderdduizend terugplanten maar ja pas na 300 jaar zijn ze een paar meter hoog. Dus dit is voor de volgende generaties. 

De plekken waar de Kauri's zijn gekapt zijn omgeturnd tot weiland voor runderen en schapen. Toch zie je ook dat door de kap van deze en ook andere bomen de bodemerosie toeslaat omdat het gras alleen de bodem niet vast kan houden.

P1040452

De grootste resterende kauri is de Tane Mahuta, in het Waipoua Forest. Deze boom is ongeveer 51 m hoog en heeft een stamomtrek van ongeveer 13,8 m. De boom wordt geschat tussen de 1250 en 2500 jaar oud te zijn. Kauri's kunnen duizenden jaren oud worden

Kaurihout is goed te bewerken. De belangrijkste bron van hout op het ogenblik zijn oude boomstronken die uit de grond opgegraven (swampwood) worden en vervolgens worden gedroogd op de velden. Hiervan worden meubels, maar ook grote kunststukken gemaakt. Er was een tafel in de winkel gemakt van dit hout, een tafel van 2 bij 4 mt schat ik waar de prijs in euro's 25.000 bedroeg. Prachtig gemaakt maar voor een arme docent helaas niet weggelegd.

P1040375

Tweede attractie 90 miles beach, mooie naam alleen geen 90 mijl lang, naam komt uit de 19e eeuw toen men een schatting moest maken van de lengte. Het is 90 kilometer lang. En we rijden met de bus over het strand. Zij zijn dat gewend en weten precies waar je moet rijden. Met een huurauto mag je dit niet doen en de kans dat je vast komt te zitten is graat en dan heb je een probleem omdat de verzekering dit niet dekt. Dus 90 kilometer lang en 100 tot 150 mt breed met voor ons links de zee (Tasmanzee) en rechts een duinenrij.

P1040399

P1040413

P1040419

Op het einde van de trip op het strand gaan we rechtsaf, een riviertje volgend en komen we uit bij grote, hoge gele zandduinen. Hier gaan we duinsurfen. Degenen die willen en durven krijgen een surfplankje en klimmen tegen de zandduin op, dit is al een hele opgave en blijkt achteraf de meest lastige. Bovenaan gekomen krijgen we instructie; bord neerleggen, op de knieën erachter, schietgebedje doen (grapje van de gids), op de plank liggen, ellenbogen naar binnen en naar beneden, degenen die bang zijn mogen afremmen met de voeten. Van boven lijkt het erg stijl maar met zo'n plankje stelt het niets voor. Helaas is Wilma zo onder de indruk dat ze bij mijn afdaling alleen een heel bewogen foto heeft kunnen maken.

P1040426 die met de rode polo ben ik

P1040425

P1040431

Na de duinen naar Cape Reigna: dit blijkt niet het noordelijkste puntje van het land maar het voelt wel aan als het eind van de wereld. Het noordelijkste punt ligt rechts van de vuurtoren op de nabijgelegen North Cape: Surville Cliffs.

Op een heldere dag biedt het adembenemende uitzichten op zee en op de Three Kings Islands (door Abel Tasman zo genoemd omdat hij deze eiland ontdekt op 6 januari (hé Driekoningen). Helaas wanneer wij er zijn komt net de zeemist op, geen drie eilanden, we zijn al blij dat we de vuurtoren kunnen zien.

P1040445

P1040446

P1040448

Deze plek heeft ook voor de Maori een speciale plek, zij geloven namelijk dat wanneer een Maori overlijdt, de spirit (de ziel zouden wij zeggen) het lichaam verlaat en terugkeert naar de geboortegronden van hun voorouders, ergens op de Polynesische elanden. De ziel verlaat Nieuw Zeeland of Aotearoa. Volgens de mythologie van de Maori beginnen de zielen van gestorvenen hun terugreis naar het land van de voorvaderen op deze plaats.
Hier is de poort naar Raroheenga, de onderwereld.
Op zijn reis naar het verre vaderland, Hawaiki, bereikt de overledene allereerst de rode Pohutukawa-boom op Cape Reinga. Vervolgens zet hij de reis voort over de kolkende golven, bereikt Three Kings Islands voor een laatste groet en gaat dan richting Irihia de ondergaande zon tegemoet.

Op de terugweg vertelt de gids nog een verhaal dat verklaart waarom de Maori lange tijd als kannibalen werden gezien: 

Het Boyd bloedbad vond plaats in december 1809 toen Maori inwoners van Whangaroa Harbour in het noorden van Nieuw-Zeeland tussen de 66 en 70 Europeanen doden en opaten. Dit is naar verluidt het hoogste aantal Europeanen gedood door Māori in een enkele gebeurtenis in Nieuw-Zeeland, en het incident is ook een van de bloedigste gevallen van kannibalisme op record. Het bloedbad wordt geacht wraak te zijn geweest voor de geseling van een jonge Māori leider door de bemanning van het zeilschip Boyd .

Tervergelding vielen Europese walvisvaarders  het eiland pa van chief Te Pahi ongeveer 60 km ten zuidoosten aan, in de onjuiste veronderstelling dat hij bevel had gegeven voor de moorden. Tussen 16 en 60 Maori en één Europeaan stierven tijdens het duel. Het nieuws van de gebeurtenissen vertraagde de eerste bezoek van missionarissen aan het land, en veroorzaakte een daling van het aantal scheepvaartbezoeken  tot "bijna nul" voor de komende jaren.

Waren de Maori nu echte kannibalen, volgens de gids niet en was het eten van de tegenstanders voor een uiting van minachting voor hun tegenstanders die hun gebruiken niet respecteerden.

Tussendoor nog op enkele plekken koffie gedronken, typisch maori-lunch (fish and chips) gehad,niet dus. En weer om 18.30 terug. Weer een mooie dag geweest, veel geleerd van Nieuw Zeeland. Morgen naar Rotorua, stinky city.

Foto’s

3 Reacties

  1. Han Waalen:
    8 november 2019
    Beste Willy en Wilma,
    Net een groot deel van Zuid Afrika gelezen. Fijn om te horen dat jullie dezelfde ervaring hebben als ik vijf jaar geleden. Hartelijke mensen met oprechte belangstelling voor elkaar en voor anderen. Jouw conclusie voor kansen van jongeren in de townships lijkt mij helemaal de juiste te zijn: onderwijs. Ik heb daar een (zwarte) school bezocht. Maar met zo'n veertig kinderen in één klas, waar tafels en stoelen schots en scheef staan (klaarblijkelijk geen structuur), zijn ze met deze vorm van onderwijs kansloos. Jammer, jammer. Want ook deze jongeren ontvingen ons in hun township weer zo hartelijk, vrolijk, enthousiast etc. Ook zij verdienen, net als onze kinderen, een mooie toekomst.
    Even later bezocht ik een 'witte' middelbare school in Stellenbosch. Een normaal aantal kinderen in de klas, docent die rust uitstraalde en waar in de klas rust heerste, fantastisch gebouw (en ingericht) en het mooiste van alles waren de sportfaciliteiten.
    Tussen deze twee werelden zat hemelsbreed een paar kilometer! Niet normaal.
    Realiseren wij ons wat voor geluk we hebben dat onze wieg toevallig in Nederland stond.
    Nieuw Zeeland, een heel ander verhaal. Jullie verhalen zijn net zo enthousiast als vorige reis. Toen heb ik nauwelijks iets gelezen van Australië maar jullie foto's en verslagen van Nieuw Zeeland heb ik met veel plezier gevolgd.
    Geniet er van en (te weinig) ik lees jullie verslagen weer.

    Han Waalen
  2. Willy:
    8 november 2019
    Fijne reactie Han, super leuk om te lezen dat wij gelijkwaardige ervaringen hebben.
    Genieten gaan we zeker. De wijn is hier ook heerlijk.
  3. Han Waalen:
    10 november 2019
    Zeker weten. We pakken er hier een (weliswaar een Italiaanse) op jullie gezondheid.