Van Auckland naar Paihia

Na een nacht in coma te hebben gelegen van de jetlag vertrokken we vanochtend van het verschrikkelijke Auckland, geen stad voor autorijders, naar Paihia. Richting het Noorden van het Noordereiland. Een dikke 200 km waar we zeker 3 en een half uur over gaan doen, dir doordat het voor het grootste gedeelte een tweebaansweg is, vol met bochten en heuvel op heuvel af. En of dat nog niet genoeg is, ook hier zijn ze overal aan de weg aan het werken.

Rond half 2 komen we aan bij ons nieuwe guesthouse; Appledore Lodge. 6 jaar geleden verbleven we hier ook in een prachtige aparte lodge, helaas al volgeboekt dus nu een 'gewone' kamer. Ook prima hoor, het uitzicht is nog steeds overweldigend. Weer een warm welkom.

En dan op naar de Waitangi Treaty Grond, zoals de nam al zegt, verdragsgronden. De Waitangi Treaty Grounds zijn een van de belangrijkste locaties in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. De site beschikt over een gigantische Maori oorlogskano genaamd een Waka, een handgesneden ontmoetingshuis en een traditionele aardeoven. Het terrein maakt deel uit van het Waitangi National Reserve en bevindt zich naast Paihia. Het bezoekerscentrum biedt optredens en culturele tentoonstellingen. Het verdrag werd ondertekend in 1840 en was een vredesovereenkomst tussen het Britse en Maori-volk. Zo staat het op internet. En dit klopt feitelijk allemaal. Alleen spreekt hieruit niet het Maorigevoel.

Het is voor de Maori bijna heilige grond, de plek waarbij met de Engelsen een verdrag werd gesloten over vrede en handen op een gelijkwaardige basis. Helaas vertelt het stukje hierboven niet dat de Engelsen waar mogelijk de hand hebben gelicht met het verdrag en de Maori hebben bedrogen waar ze konden. Bijvoorbeeld zou het grootste gedeelte van het grondgebied in handen blijven van de afzonderlijke Maori-stammen maar uiteindelijk werd bijna alles ingepikt. Pas in de jaren '80 van de vorige eeuw werd het voor het gerecht bevestigd dat het verdrag uit 1840 rechtsgeldig was en dat de Engelsen (lees hier de regering van NZ) er zich aan moesten houden. Nu wordt er regelmatig compensatie gegeven.

Wij hebben hier het nieuwe museum bezocht, dat er 6 jaar geleden nog niet was, mooi opgezet, maar ze zijn hier nog niet tevreden en er komt weer een nieuwe versie. Om 4 uur een guided tour van een stevige Maori, bij sommige van deze jongens voel ik me best klein en smal. Rond vijven zijn we naar de plek gegaan van de Hangi (er moet een plat streepje op de a maar die kan ik zo snel niet vinden), de traditionele Maori maaltijd die in de grond wordt gekookt. Hāngi is een traditionele Nieuw-Zeelandse Māori-methode voor het koken van voedsel met behulp van verwarmde rotsen begraven in een pitoven, ook wel een umu genoemd (aldus internet).  

moderne variant

Terwijl dit allemaal in de grond staat te pruttelen krijgen we een traditionele zang en dans. Maar eerst de traditionele begroeting. 3 mannen uit de groep van ons worden aangewezen als leiders (chiefs) van de groep en moeten in de ontmoeting voorgaan. We gaan op weg en er wordt ons vriendelijk doch dringend gevraagd met respect om te gaan met deze Maori traditie, niet lachen, gekke bekken trekken en geen eten en drinken mee te nemen. En wat zien we, iedereen houdt zich er keurig aan behalve een groep bejaarde Duitsers die al lallend met bierflessen in de hand de Maori na gaan doen. Als of de wereld van hen is (ik weet dat ze 2x een poging hebben gedaan maar volgens mij ook 2x mislukt), wat een arrogante groep. Ik was blij dat de Maori begeleider hard hierop ingreep.

De begroeting was dat de Maori eerst heel dreigend op de groep afkwamen (driemaal, eerst de slimste maori-man, daarna de sterkste en als laatste de meest vaardige, alle drie boden ze een vredesteken aan die door onze chiefs met respect moesten worden aanvaard. Daarna moesten ze de traditionele begroeting doen, voorhoofd en neus tegen elkaar met de Maori. Op de terugweg zagen we twee Waka's die aan het oefenen waren voor de ontvangst van een replica van de Endeavour (het schip van James Cook waarmee hij (na de Nederlander Abel Tasman) Nieuw Zeeland ontdekte) morgen. Kunnen we helaas niet zien we gaan namelijk naar het meest noordelijke punt van NZ Cape Reigna.

het poppen van de ogen, blijft heel speciaal.

Na de zang en dans een fotomomentje en op naar het eten. Zoete aardappel, aardappel, kool, 3 soorten vlees allemaal in de grond gekookt, verder heerlijke salades, afgesloten met een heerlijk toetje. Het was weer een heerlijk ervaring.

Wilma's versie van de tong